به گزارش گروه تحریریه آگاهی بخش: صبحانه با زرافه ها که از آن به عنوان پرستاره‌ترین کمدی سال نام برده می‌شود نخستین بار در جریان برگزاری چهل ودومین جشنواره فیلم فجر روی پرده رفت. در این فیلم بهرام رادان، پژمان جمشیدی، هوتن شکیبا، بیژن بنفشه‌خواه و هادی حجازی‌فر به ایفای نقش پرداخته‌اند.
صحت به مانند کارهای اخیر خود فیلمنامه این فیلم سینمایی را به اتفاق ایمان صفایی به نگارش درآورده و مصطفی احمدی هم آن را تهیه و تولید کرده است.
داستان فیلم
داستان درباره چند دوست است که در شب عروسی یکی از آنها، اتفاقات غیرمنتظره‌ای رخ می‌دهد که همه چیز را دستخوش تغییر می‌کند.
بازیگران فیلم صبحانه با زرافه ها
هوتن شکیبا در نقش پویا
بهرام رادان در نقش مجتبی
پژمان جمشیدی در نقش رضا
بیژن بنفشه‌خواه در نقش شاهین
هادی حجازی فر در نقش دکتر
مجید یوسفی در نقش سعید
نشست خبری سروش صحت کارگردان فیلم صبحانه با زرافه ها
نشست فیلم سینمایی “صبحانه با زرافه ها” به کارگردانی سروش صحت به عنوان آخرین نشست روز سوم در خانه جشنواره برگزار شد.
در این نشست خبری، سروش صحت “کارگردان “، سید مصطفی احمدی “تهیه کننده”، خشایار موحدیان” تدوین گر “، آرمان فیاض “مدیر فیلمبرداری “، مهیارعلیزاده “آهنگساز”، امیر حسین حداد”طراح صحنه”، وایمان صفایی “نویسنده ” حضور داشتند.
در ابتدای این نشست، سروش صحت کارگردان ” صبحانه با زرافه ها” بیان‌کرد: من و ایمان صفایی سال های سال است با هم کار می کنیم و تمام کارهایی که تا کنون انجام داده ایم، مبتنی بر علایق و سلایق ماست، یعنی هر چیزی که دوست داریم و به آن معتقد هستیم را برای نوشتن انتخاب می‌کنیم و در این خلال، کلی دوست پیدا می‌کنیم و عوامل هر فیلم‌مان تشکیل می‌شود.
سروش صحت اظهار داشت: این فیلم برآمده ازاعتقادات من است و درترویج دوستی است. اگر ما درفیلم درباره مواد مخدر صحبت کرده‌ایم، به معنای ترویج آن نیست؛ بلکه خواستیم نشان دهیم که مشکلات ازهمان نشات می‌گیرد.
مقالات پیشنهادی: فیلم باغ کیانوش : شگفتی سینمای کودک و نوجوان در یک دهه اخیر
نظر منتقدان درباره فیلم صبحانه با زرافه ها
میلاد جلیل‌زاده، منتقد: پوچ گرایی و اضطراب شکم سیرها
فیلم سروش صحت ممکن است مخاطبش را بخنداند اما او را شاد نمی‌کند. فیلم، اول کلی اضطراب به جان مخاطب می‌ریزد و بعد در یک پوچی مطلق رهایش می‌کند. پوچ‌گرایی وقتی می‌تواند ارزشمند شود که در برابرفریب های بزرگ، جنبه افشاگرانه پیداکند.
مثلا فیلم”متاسفیم که دلتنگیم” کاملا پوچ گراست اما فریب وعده های نظام سرمایه‌داری را افشامی‌کند و یا بعضی آثار پوچ‌گرای دیگر، باد تکبرنژادی را ازسرمخاطب شان خالی می‌کنند و فریب فاشیسم افشا می‌شود؛ در حالی که “صبحانه با زرافه ها” در امتداد فیلم قبلی صحت، جهان را پوچ می‌بیند و به این دلیل که بهشت زمینی جاودان نیست و شکم سیرترین آدم ها هم نهایتا مجبورند بمیرند.
کسی که شکم سیر نیست،هنوز کلی آرزو و رؤیا دارد، اما سروش صحت با چشم‌انداز ادم‌هایی به دنیا نگاه می‌کند که از لحاظ مادی به هر چیزی می‌خواسته‌اند رسیداند و فقط بابت جاودان نبودن زندگی و وداع ناگزیر با این داشته‌ها مضطرب می‌شوند.
به همین دلیل سینمای صحت، سینمای اضطراب است نه رؤیا و پوچ انگارانست نه امیدوار . و نمایش این پوچی هم هیچ فریبی را در ابژه ی هستی افشا نمی‌کند، بلکه فقط آنچه درون ذهن راوی می‌گذرد را افشا می‌کند.
مهران زارعیان، منتقد: عروسی ،مرگ، دراگ، غذا، زرافه
ظاهرا باید یک سروش صحت تجربه گرا و علاقه مند به سینمای پست مدرن و ابزورد با ظنزی گزنده وسرد را جدی بگیریم. این جنس از فضا درسینمای ایران کمتر تجربه شده و فیلم “صبحانه با زرافه ها” در دستیابی به لحن دشوارهجوآلود و پوچ اندیشانه ی آن بسیارموفق است.
“صبحانه با زرافه ها” از بدو شروع تا انتها با شوخی های بانمکش می خنداند، خط داستانی پر کشمکشی را با گره‌ها و تعلیق های پی در پی غنا می‌بخشد و روح بی‌معنای زندگی‌مدرن شیک در عین حال فاسد را به درستی به ما نشان می‌دهد.
ساختن چنین فیلمی نیاز به خلاقیت، ذوق، سواد و هوشمندی قابل توجهی دارد که به نظر می رسد سروش صحت از این فضائل برخوردار است.
آراز مطلب‌زاده،منتقد: بیا با این جنون برقصیم
“صبحانه با زرافه ها”قطع به یقین بهترین فیلم جشنواره است و بسیار بعید به نظر می‌رسد که تا پایان جشنواره این ادعا نقض شود. روح حاکم بر فیلم درادامه سریال”مگه تموم عمر چند‌تا بهاره” متاثر از مولفه های پست مدرن است و فیلم هر چه قدر که جلوتر می‌رود در بازنمایی این مولفه ها قدرتمند تر می‌شود. در فیلم با فضایی جنون آمیز، غیرعادی وغیرشفاف مواجه هستیم.
فیلمساز به مدد یک هارمونی از پیش تعیین شده در روایت، صحنه پردازی، موسیقی و… مدام در حال آشنا زدایی از مفاهیمی از قبیل رفاقت، عشق و رسالت پزشکی وبه یک معنا درحال پشت پا زدن به”فراروایت ها” وبه سخره گرفتن آن هاست. فیلمساز گاهی هراس و اندوه را با هم در می آمیزد و به واسطه خنده ای که از این درهم آمیختگی ازمخاطب می‌گیرد می‌توان از جهاتی فیلم را گروتسک تم نام نهاد.
ایده اولیه فیلم هم تداعی کننده فیلم anotherround از توماس وینتربرگ است. به این معنا که اساسا چگونه یک موضوع ساده و دم‌دستی مثل وسوسه مصرف مفرحانه الکل و ماری جوونا می‌تواند به یک استمنای‌روانی مهلک‌منجر شود، بحران به باربیاورد و کارکترها را به ورطه فروپاشی بکشاند. با فیلم پرجزئیات و تماشایی روبه‌رو هستیم که یقینا این جشنواره ضعیف و توهین آمیز در شان و اندازه این فیلم نیست.
محمد‌سجاد حمیدیه، منتقد: راه رفتن روی لبه تیغ
شاید جهان فیلم رو نپسندید؛ شاید به خوش‌گذرانی های کارکترها گارد داشته باشید؛ حتی شاید در ابتدا از عادت های این سه رفیق منزجر شوید؛ اما فیلم شما را به درون جهان خود می‌کشد و دل شما را با آدم هایش صاف می‌کند. سروش صحت در آخرین اثر خود دست به کاری شجاعانه زده است. او فیلم را با عناصری حساسیت برانگیز پرکرده که می‌توانند کمر فیلمش را بشکنند؛ اما صحت از پس مدیریت جهان شلوغ فیلمش برمی‌آید.
بزرگترین رسالت یک فیلم کمدی آن است که بخنداند و “صبحانه با زرافه ها” از پس این رسالت برمی‌آید. فیلم در لحظاتی حد نگه نمی‌دارد و برخی شوخی‌ها گویی درشان صحت و فیلمش نیستند. همچنین پایان فیلم با لحن اثرسازگارنیست و نیز در منطق فیلم نمی‌گنجد.
صحت در عین این که پیشرفت بزرگی را پس از “جهان یا من برقص “نشان داد. درحال راه رفتن روی لبه تیغ است.
مقالات پیشنهادی: کیک محبوب من: از دوربین‌های مخفی در ایران تا اکران در پرده‌های سینمای انگلستان”